Αυτή η γη κι ο ουρανός...

Σε ποιον έρωτα ζω?

Σε ποιον έρωτα ζω?

όπου κι αν κοιτάξω βλέπω εσένα

Κι είναι η μοίρα μου

χορεύω και γλεντώ με το κρασί σου

Χαμογέλα μου, έλα και μίλα μου

το πεπρωμένο, το ονειρεμένο...

01:30

ώρα 01:30, ξημερώνει...

.... ποστάρω την εικόνα, ............ με δυό λέξεις....

είναι κάπως έτσι το καλοκαίρι...

Έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη

Κι ένα φόρεμα κόκκινο σαν το αίμα

Βαθιά μέσ' στο χρυσάφι του καλοκαιριού

Και τ' άρωμα των γυακίνθων – Μα που γύριζες

Κατεβαίνοντας  προς  τους  γιαλούς  τους  κόλπους  με τα

βότσαλα

Ήταν εκεί ένα κρύο αρμυρό θαλασσόχορτο

Μα πιο βαθιά ένα ανθρώπινο αίσθημα που μάτωνε

Κι άνοιγες μ' έκπληξη τα χέρια σου λέγοντας τ' όνομα του

Ανεβαίνοντας ανάλαφρα ως τη διαύγεια των βυθών

Όπου σελάγιζε ο δικός σου ο αστερίας.

Άκουσε, ο λόγος είναι των στερνών η φρόνηση

Κι ο  χρόνος γλύπτης των  ανθρώπων παράφορος

Κι ο ήλιος στέκεται από πάνω του θηρίο ελπίδας

Κι εσύ πιο κοντά του σφίγγεις έναν έρωτα

Έχοντας μια πικρή γεύση τρικυμίας στα χείλη..

"η Μαρίνα των βράχων", αποσπάσματα

Να εύχεσαι να' ναι μακρύς ο δρόμος. Πολλά τα καλοκαιρινά πρωινά να είναι που με τι ευχαρίστηση, με τι χαρά θα μπαίνουν σε λιμένες πρωτοειδωμένους.., 

μια αγάπη για όποτε τη θες...

το πιο ακριβό, το πιο όμορφο,

το πιο μεγάλο της αστέρι...

Έχω μόνο μια αγάπη

για όποτε τη θες...

That's what you are

good morning....

Μικρὲς Ἀγγελίες: "ΖΗΤΕΙΤΑΙ ἐλπίς"

Γιάννης Τσαρούχης, Ελπίς

Όταν μπήκε στο καφενείο, κείνο το απόγευμα, ήτανε νωρίς ακόμα. Κάθισε σ' ένα τραπέζι, πίσω από το μεγάλο τζάμι που έβλεπε στη λεωφόρο. Παράγγειλε καφέ.

Σε άλλα τραπέζια, παίζανε χαρτιά ή συζητούσανε.

Ήρθε ο καφές. Άναψε τσιγάρο, ήπιε δυο γουλιές, κι άνοιξε την απογευματινή εφημερίδα.

Καινούριες μάχες είχαν αρχίσει στην Ινδοκίνα. «Αι απώλειαι εκατέρωθεν υπήρξαν βαρύταται», έλεγε το τηλεγράφημα.

Ένα ακόμα ιαπωνικό αλιευτικό που γύρισε με ραδιενέργεια.

«Η σκιά του νέου παγκοσμίου πολέμου απλούται εις τον κόσμον μας», ήταν ο τίτλος μιας άλλης είδησης.

Ύστερα διάβασε άλλα πράγματα: το έλλειμμα του προϋπολογισμού, προαγωγές εκπαιδευτικών, μια απαγωγή, ένα βιασμό, τρεις αυτοκτονίες. Oι δυο, για οικονομικούς λόγους. Δυο νέοι, 30 και 32 χρονώ. O πρώτος άνοιξε το γκάζι, ο δεύτερος χτυπήθηκε με πιστόλι.

Αλλού είδε κριτική για ένα ρεσιτάλ πιάνου, έπειτα κάτι για τη μόδα, τέλος την «Κοσμική Κίνηση»: «Κοκταίηλ* προχθές παρά τω κυρίω και τη κυρία Μ. Τ. Χάρμα ευμορφιάς και κομψότητος η κυρία Β.Χ. με φόρεμα κομψότατο εμπριμέ και τοκ* πολύ σικ*. Ελεγκάντικη* εμφάνισις η δεσποινίς O. Ν.».

Άναψε κι άλλο τσιγάρο. Έριξε μια ματιά στις «Μικρές Αγγελίες»:

ΠΩΛΕΙΤΑΙ νεόδμητος μονοκατοικία, κατασκευή αρίστη, εκ 4 δωματίων, χολ, κουζίνας, λουτρού πλήρους, W. C.

ΕΝOΙΚΙΑΖΕΤΑΙ εις σοβαρόν κύριον δωμάτιον εις β΄ όροφον, ευάερον, ευήλιον…

ΖΗΤΕΙΤΑΙ πιάνο προς αγοράν…

Σκέψεις γυρίζανε στο νου του.

Από τότε που τέλειωσε ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, η σκιά του τρίτου δεν είχε πάψει να βαραίνει πάνω στον κόσμο μας. Και στο μεταξύ, το αίμα χυνότανε, στην Κορέα χτες, στην Ινδοκίνα σήμερα, αύριο…

Πέρασε το χέρι του στα μαλλιά του. Σκούπισε τον ιδρώτα στο μέτωπό του· είχε ιδρώσει, κι όμως δεν έκανε ζέστη.

O πόλεμος, η βόμβα υδρογόνου, οι αυτοκτονίες για οικονομικούς λόγους, η «Κοσμική Κίνησις»… Το πανόραμα της ζωής!

Δεν είχε αλλάξει διόλου προς το καλύτερο η ζωή μας ύστερ' από τον πόλεμο. Όλα είναι τα ίδια σαν και πριν. Κι όμως είχε ελπίσει κι αυτός, όπως είχαν ελπίσει εκατομμύρια άνθρωποι σ' όλη τη γη, πως ύστερ' από τον πόλεμο, ύστερ' από τόσο αίμα που χύθηκε, κάτι θ' άλλαζε. Πως θα 'ρχόταν η ειρήνη, πως ο εφιάλτης του πολέμου δε θα ίσκιωνε πια τη γη μας, πως δε θα γίνονταν τώρα αυτοκτονίες για οικονομικούς λόγους, πως…

Σουρούπωνε. Μερικά φώτα είχαν ανάψει κιόλας στα μαγαζιά αντίκρυ. Στο καφενείο δεν είχανε ανάψει ακόμα τα φώτα. Του άρεσε έτσι το ημίφως.

Σκέφτηκε τη σύγχυση που επικρατεί στον κόσμο μας σήμερα. Σύγχυση στον τομέα των ιδεών, σύγχυση στον κοινωνικό τομέα, σύγχυση…

Δεν έφταιγε η εφημερίδα που έκανε τώρα αυτές τις σκέψεις. Τα σκεφτότανε όλα αυτά τον τελευταίο καιρό, πότε με λιγότερη, πότε με περισσότερη ένταση. Σκεφτότανε το σκοτεινό πρόσωπο της ζωής. Την ειρήνη, τη βαθιά τούτη λαχτάρα, που κρέμεται από μια κλωστή. Σκεφτότανε τη φτώχεια, την αθλιότητα. Σκεφτότανε το φόβο που έχει μπει στις καρδιές.

Στον καθρέφτη, δίπλα του, είδε το πρόσωπό του. Ένα πολύ συνηθισμένο πρόσωπο. Τίποτα δε μαρτυρούσε την ταραχή που είχε μέσα του.

Είχε πολεμήσει κι αυτός στον τελευταίο πόλεμο. Και είχε ελπίσει. Μα τώρα ήτανε πια χωρίς ελπίδα. Ναι, δε φοβότανε να το ομολογήσει στον εαυτό του πως ήτανε χωρίς ελπίδα.

Μια σειρά από διαψεύσεις ελπίδων ήταν η ζωή του. Είχε ελπίσει τότε… Είχε ελπίσει ύστερα…

Κάποτε, πριν από χρόνια, είχε ελπίσει στον κομμουνισμό. Μα είχε διαψευσθεί κι εκεί. Τώρα δεν είχε ελπίδα σε καμιά ιδεολογία!

Ζήτησε ένα ποτήρι νερό ακόμα. Αυτή η διάψευση από τις λογής λογής ιδεολογίες ήτανε βέβαια γενικό φαινόμενο. Και παραπάνω από τη διάψευση, η κούραση, η αδιαφορία, που οι πιο πολλοί, η μεγάλη πλειοψηφία νιώθει μπροστά στις διάφορες ιδεολογίες.

Κοίταζε τα τρόλεϊ που περνάγανε ολοένα στη λεωφόρο, το πλήθος… Μπροστά του, η εφημερίδα ανοιχτή. Όλα αυτά που είχε δει και πρωτύτερα: η σκιά του καινούριου πολέμου, η Ινδοκίνα, οι δυο αυτοκτονίες για οικονομικούς λόγους, η «Κοσμική Κίνησις»…

– Τσιγάρα! ένας πλανόδιος μπήκε.

Πήρε ένα πακέτο.

Στις έξι σελίδες της εφημερίδας: η ζωή. Κι αυτός ήτανε τώρα ένας άνθρωπος που δεν έχει ελπίδα.

Θυμήθηκε, πριν από χρόνια, ήτανε παιδί ακόμα, είχε αρρωστήσει βαριά μια θεία του, ξαδέρφη της μητέρας του. Την είχανε σπίτι τους. Ήρθε ο γιατρός· βγαίνοντας από το δωμάτιο της άρρωστης, είπε με επίσημο ύφος:

– Δεν υπάρχει πλέον ελπίς!

Έτσι κι αυτός τώρα, είχε φτάσει στο σημείο να λέει:

– Δεν υπάρχει πλέον ελπίς!

Του φάνηκε φοβερό που ήτανε χωρίς ελπίδα. Είχε την αίσθηση πως οι άλλοι στο καφενείο τον κοιτάζανε κι άλλοι από το δρόμο σκέφτονταν και ψιθυρίζανε μεταξύ τους: «Αυτός εκεί δεν έχει ελπίδα!» Σαν να ήταν έγκλημα αυτό. Σαν να είχε ένα σημάδι πάνω του που το μαρτυρούσε. Σαν να ήτανε γυμνός ανάμεσα σε ντυμένους.

Σκέφτηκε τα διηγήματα που είχε γράψει, δίνοντας έτσι μια διέξοδο στην αγωνία του. Άγγιζε θέματα του καιρού μας: τον πόλεμο, την κοινωνική δυστυχία… Ωστόσο, δεν το αποφάσιζε να τα εκδώσει. Φοβότανε! Φοβότανε την ετικέτα που θα του δίνανε σίγουρα οι μεν και οι δε. Όχι, έπρεπε να τα βγάλει. Στο διάολο η ετικέτα! Αυτός ήταν ένας άνθρωπος, τίποτε άλλο. Oύτε αριστερός ούτε δεξιός. Ένας άνθρωπος που είχε ελπίσει άλλοτε, και τώρα δεν έχει ελπίδα, και που νιώθει χρέος του να το πει αυτό. Βέβαια, άλλοι θα 'χουν ελπίδα, σκέφτηκε. Δεν μπορεί παρά να 'χουν.

Ξανάριξε μια ματιά στην εφημερίδα: η Ινδοκίνα, η «Κοσμική Κίνησις», το ρεσιτάλ πιάνου, οι δυο αυτοκτονίες για οικονομικούς λογους, οι «Μικρές Αγγελίες»…

ΖΗΤΕΙΤΑΙ γραφομηχανή…

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ραδιογραμμόφωνον…

ΖΗΤΕΙΤΑΙ τζιπ εν καλή καταστάσει…

ΖΗΤΕΙΤΑΙ τάπης γνήσιος περσικός…

Έβγαλε την ατζέντα του, έκοψε ένα φύλλο κι έγραψε με το μολύβι του:

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ελπίς

Ύστερα πρόσθεσε το όνομά του και τη διεύθυνσή του. Φώναξε το γκαρσόνι. Ήθελε να πληρώσει, να πάει κατευθείαν στην εφημερίδα, να δώσει την αγγελία του, να παρακαλέσει, να επιμείνει να μπει οπωσδήποτε στο αυριανό φύλλο.

Α. Σαμαράκης, Ζητείται ελπίς,

Σου έστρωσα κι απόψε...

Σου έστρωσα κι απόψε να πλαγιάσεις, στρώμα αφράτο, απαλό και το 'βαλα πάνω στο αυγουστιάτικο φεγγάρι...
σου κέντησα σεντόνι δροσερό με όλα του ουρανού τ' αστέρια...τα στήθη μου σου πρόσφερα για μαξιλάρι...
για σένα μονάκριβή μου....μόνο για σένα...
Όνειρα γλυκά και μυρωμένα...για σένα "Πριγκιπέσα" μου.....μόνο για σένα...

Καλό και Καλά βράδυ/α να έχεις...

με άπειρους επιλόγους.............

η ΟΜΟΡΦΙΆ σου

η ΟΜΟΡΦΙΆ σου "κάποτε" θα Θαυμάζεται όπως σε προγόνους μας...

The Clearing

" - μ' αγαπάς?.....
 - ναι...
 - τότε δεν ζητώ τίποτα απ' τη ζωή..."


οι τελευταίες λέξεις......

http://www.cine.gr/film.asp?id=704733&page=4

κάθε λέξη μου...

Πιοτό στο ποτήρι μου και τα δυο χείλη μου

Φωνάζουν και λένε
Σ’ αγαπάω μ’ ακούς, σ’ αγαπάω μ’ ακούς
Σ’ αγαπάω σου λέω….

Έχω στα στήθια μου,
μα την αλήθεια μου,
καρφί που πονάει.
Είσαι στη σκέψη μου
και κάθε λέξη μου
για σένα μιλάει.

Σ’ αγαπάω μ’ ακούς, σ’ αγαπάω μ’ ακούς
Σ’ αγαπάω σου λέω….

μοναξιές...

Έρωτες…ψυχές που σαλεύουν,… σώματα που αφουγκράζονται,…σκέψεις που φωνάζουν στο σκοτάδι της νύχτας...

 "Ο Άγγλος ασθενής"....

και... "πληρότητα"

«Δεν ξέρω τι πάει να πει ευτυχία. Για µένα καταλληλότερη λέξη είναι η «πληρότητα». Να αισθάνεσαι μέσα σου «γεμάτος». Χαρά, αγαλλίαση, συγκίνηση! Αυτό δεν σημαίνει πως δεν έχω και στιγμές δυσφορίας, απογοητεύσεις, στιγμές πικρίας… Αλλά το κυρίαρχο συναίσθημα μου είναι εσωτερική γαλήνη.

π. Φιλόθεος Φάρος

Σ.................Π...........oc.....

Αν αγαπώ πραγματικά έναν άνθρωπο, τότε αγαπώ όλους τους ανθρώπους, αγαπώ όλον τον κόσμο, αγαπώ τη ζωή…

Για σένα την αγάπη μου

Για σένα την αγάπη μου

τον ουρανό θ’ ανοίξω

και με κρασί των αστεριών

τον πόνο μου θα πνίξω.

Για σένα την αγάπη μου

μιαν εκκλησιά θα κτίσω

και μ’ άγιο δισκοπότηρο

θα `ρθω να σε ποτίσω.

η γη μου εσύ ανάσα μου κι αέρας

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά

ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει
σε όνειρα σ' αισθήματα υγρά
το μυστικό τον κόσμο ν' ανασάνει

Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ
η νύχτα εσύ το όνειρο της μέρας
μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή
η γη μου εσύ ανάσα μου κι αέρας

μια «άνευ όρων αγάπη»...

μια «άνευ όρων αγάπη», μια αγάπη που υπάρχει, διαρκεί και διατηρείται ακέραια, ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει ή τι κάνει το αγαπημένο πρόσωπο..
η ανθρώπινη ανάγκη να αγαπάμε, έχει ελάχιστη ή  καμία σχέση με την επίσης ανθρώπινη ανάγκη να μας αγαπάνε.
και γιατί αγαπάει?... δεν υπάρχει απάντηση, ή μάλλον υπάρχει, είναι κάτι αντίστοιχο που μπορεί να ρωτήσεις έναν άνδρα, «τι θέλει κάποιος όταν αποφασίσει να κάνει παιδί?», η απάντηση είναι απλή, αλλά την απαντά μια γυναίκα, «είναι απλό, θέλει να αγαπάει»…

διάλογος του Μπουκάϊ με τη γυναίκα του….

Να μ’ αγκαλιάζεις..... να με χρειάζεσαι.....

Να μ’ αγκαλιάζεις..... να με χρειάζεσαι.....

https://m.youtube.com/watch?v=DNXDeU0JzSM

Εσωτερικά και Εξωτερικά…

Δεν κοιτώ  κάτω, δεν έχει βάθος εκεί,… κοιτώ μέσα, μέσα στα μάτια… εκεί είναι το φως...
από εκεί πάω στα βαθιά... σε σένα, στον πόνο, στο φόβο, στην κρυμμένη Αγάπη, στην ψυχή, στα θέλω της ψυχής….
Μπαίνω στα μάτια σου,…αυτά έχω συνεχώς μπροστά μου, σ’ αυτά τα μάτια που δείχνουν το μεγαλείο της ψυχής σου,... το πόσο μεγάλη καρδιά έχεις… όχι για να συγχωρείς, αλλά για  να αγκαλιάζεις…
Είσαι όλα !!! Εσωτερικά και Εξωτερικά….
Είσαι ΌΜΟΡΦΗ !!!  Εσωτερικά και Εξωτερικά….

Να αγαπάς!

Η ζωή μας μια φορά μάς δίνεται. Άπαξ, που λένε. Σαν μια μοναδική ευκαιρία. Τουλάχιστον, μ'αυτήν την αυτόνομη μορφή της, δεν πρόκειται να ξαναϋπάρξουμε ποτέ. Και μεις τί την κάνουμε, ρε; Αντί να τη ζήσουμε; Τί την κάνουμε; Την σέρνουμε από δω και από κει δολοφονώντας την...
Οργανωμένη κοινωνία, οργανωμένες ανθρώπινες σχέσεις.
Μα αφού είναι οργανωμένες, πώς είναι σχέσεις;
Σχέση σημαίνει συνάντηση, σημαίνει έκπληξη, σημαίνει γέννα συναισθήματος.
Πώς να οργανώσεις τα συναισθήματα;
Έτσι, μ' αυτήν την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες μας, σα να είναι βάρος. Και μάς είναι βάρος.  Γιατί δε ζούμε...  κατάλαβες;
Όλο κοιτάμε το ρολόι! Να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ'την αρχή.
Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν "αξίες", σαν "ανάγκες", σαν "ηθική", σαν "πολιτισμό".
Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών.
Αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να κουβεντιάσουμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να κάνουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και το διπλανό μας...
Εκείνο που μπορώ να υποστηρίξω το υποστηρίζω: ότι ο μόνος δρόμος, ο οποίος δεν μας οδηγεί σε κανένα λάκκο, σε καμιά λακκούβα, σε κανένα κακό συναπάντημα, είναι ο δρόμος της αγάπης, είναι ο δρόμος της τρυφερότητας, είναι ο δρόμος της κατανόησης, είναι ο δρόμος της υπεράσπισης της διαφορετικότητας του άλλου! Αυτός είναι ο μόνος δρόμος. Αν τον ακολουθήσουμε αυτόν τον δρόμο δεν κινδυνεύουμε. Ούτε εμείς ούτε οι συνάνθρωποί μας.
Να ‘σαι άνθρωπος δημιουργικός και ευαίσθητος. Και να αγαπάς. Να αγαπάς! Να μπορείς να μετατρέπεις κάθε μέρα την αγάπη σε αγαπημένο. Η φρέζα μου που είναι εκεί φυτεμένη την αγαπάω, την βλέπω κάθε πρωί, καταλαβαίνεις; Ή έναν συγκεκριμένο άνθρωπο…  Όλα τα άλλα… Παρέες, ρε, μπορείς να κάνεις παρέες; Φιλία. Έρωτα! Κάντε έρωτα, αγαπηθείτε κάντε τις παρέες σας, σκεφτείτε, αναπτύξτε την κριτική σας σκέψη.

Χρόνης Μίσσιος

Η παράφραση του Ελύτη ...

θα θελα να κοιμηθώ κάποια στιγμή και να ξυπνήσω μια στιγμή και να σε δω δίπλα μου, και οι στιγμές να απέχουν μιά στιγμή…

Ανατολή

ένας στοίχος που μιλά για μια ανατολή, εκείνη που βρίσκεις όχι ακριβώς στον ήλιο που ξεπροβάλλει αλλά σε ενα αγαπημένο σου βλέμμα...

δεν πήγαμε βόλτα...

"Ένας" άνθρωπος μπορεί να ενσαρκώνει και βιώνει τον έρωτα. Όλα τα διλήμματα και τα βάσανα, τα πάθη και οι απογοητεύσεις πέφτουν πάνω στο δικό μου συναίσθημα, στη δική μου επικράτεια. Γιατί το μεγαλείο της αγάπης και της ευτυχίας του έρωτα έχει μαζί του μια σκληρή δοκιμασία.... το δυνατό φως κρύβει και το πιο βαθύ σκοτάδι....
Η σκέψη μου είναι πάντα στο μέλλον – δεν είναι ποτέ μαζί μου, δεν βρίσκεται καθόλου στο παρόν, δεν βρίσκεται στη πραγματικότητα του καθημερνού βίου.
      Αυτός ο έρωτας έχει από την αρχή ένα ταξίδι χωρίς Ιθάκη. Δεν είχε αβεβαιότητες και σκληρές δοκιμασίες αλλά αδιέξοδα! Δεν μπορούσες να ονειρευτείς, που είναι δικαίωμα κάθε ανθρώπου, όμως ονειρεύεσαι. Τι όμως να ονειρευτείς όταν δεν μπορείς να φανερώσεις πουθενά τον πόθο που σε καίει; κι όμως φώλιασε για τα καλά μέσα μου, με κυρίευσε σα να μη συμβαίνει τίποτα...
Σαν την βλέπω να χτενίζεται – τόσο γοητευτικά και όμορφα – αναδύεται η εικόνα της επίσκεψης του έρωτα...
      Πώς να απελευθερωθείς από ό,τι σε συνεπαίρνει σε μαγευτικούς τόπους και ταυτόχρονα σκληρά σε βασανίζει; Πώς να κρύψεις μέσα σου αυτό που έχει κατακτήσει τον κόσμο σου όλο, την ψυχή σου, την πνοή σου χαρίζοντάς σου τη μαγεία του βλέμματός της;
Αρνηθήκαμε την πραγματικότητα που θα άλλαζε τον απόλυτο πόθο μας… δεν πήγαμε βόλτα...

έρωτας είναι...

Μου φταίω εγώ... το πρόβλημα είναι δικό μου....

Άσε το παιδί σου, άσε τον άντρα σου, άσε τη γυναίκα σου, άσ’ τους όλους ήσυχους να κάνουν τις επιλογές τους, να πάρουν τις αποφάσεις τους. 
Μην πιέζεις κανέναν. Μην ενοχλείς τους άλλους. Το μεγάλο πρόβλημά σου είναι ακριβώς αυτό. Έχεις μεταθέσει το πρόβλημά σου στους άλλους και δεν κοιτάς μέσα σου. Δεν σου φταίει κανένας για την ευτυχία που δεν έχεις. 
Δεν σου φταίει κανένας για τη μιζέρια που κουβαλάς. Δεν σου φταίει κανένας για το κενό που υπάρχει στην ψυχή σου. Διαρκώς λες: «Μου φταίει το ένα, μου φταίει το άλλο». Αν είναι δυνατόν να σου φταίει ο ένας κι ο άλλος. Εσύ σου φταις. 
Μου φταίω εγώ. Το πρόβλημα είναι δικό μου. Κάτι δικό μου έχω, που με βασανίζει. 
Αν είναι δυνατόν, η ευτυχία η δική μου να εξαρτάται από το τι θα κάνει το παιδί μου ή η γυναίκα μου ή ο άντρας μου ή ο γείτονάς μου. Δηλαδή, για να γίνω εγώ ευτυχισμένος, θα πρέπει ν’ αλλάξουν οι άλλοι; Πιστεύω να καταλαβαίνεις τον παραλογισμό αυτής της απαίτησης. 
Καθένας παίρνει τις δικές του αποφάσεις, κάνει τις δικές του επιλογές, έχει τη δική του ωριμότητα, τη δική του ώρα. Εσύ να ‘σαι εντάξει με τον εαυτό σου και να το παραδέχεσαι. Να πεις: «Δεν φταίει το παιδί μου. Δεν φταίει ο άντρας μου. Δεν φταίει η γυναίκα μου. Εγώ φταίω που δεν έχω καλή σχέση με τον εαυτό μου, με την ψυχή μου, με τον Θεό μου». 
Δεν έχω καλή σχέση με τον Θεό. Και έπειτα, για να ‘μαι εγώ ευτυχισμένος, ζητώ απ’ τους άλλους να αλλάξουν. «Κάνε αυτό, να σε δω να χαρώ». Θα χαρείς αν με δεις να αλλάζω με το ζόρι; 
Και τι θες να ‘χεις δίπλα σου; Τι είναι ο άλλος; Ένα μπιμπελό; Ενα παιχνιδάκι που το παίρνεις από δω και το βάζεις εκεί, κι ευχαριστιέσαι; Μα το παιδί σου και ο άνθρωπός σου δεν είναι κτήματά σου. Έχουν τη δικής τους προσωπικότητα, την ψυχή τους ανεξάρτητη και ζητούν τον δικό τους ζωτικό χώρο. Και ελευθερία. 
Πάρ’ το απόφαση: δεν μπορείς να ελέγχεις τους άλλους. Και μη γυρίσεις να μου πεις: «Ναι, εσύ τα λες αυτά επειδή δεν έχεις δικές σου τέτοιες υποχρεώσεις και γι’ αυτό είσαι χαλαρός». Όχι, δεν το λέω γι’ αυτό. Το λέω επειδή έχω δει πολλούς ανθρώπους, που ζουν φυσιολογικά.
Έχω δει μάνες και πατέρες οι οποίοι αγαπούν πολύ τα παιδιά τους, θέλουν πολύ τη διόρθωσή τους, την επιστροφή κι αλλαγή τους. Μα σέβονται απεριόριστα τα παιδιά τους. Κι έχουν καταλάβει αυτοί οι γονείς ότι δεν μπορείς ν’ αλλάξεις τον άλλον με φωνές. Πάρ’ το απόφαση: δεν αλλάζει ο άλλος με τις φωνές σου. Αλλά και αν τον αλλάξεις, αυτή η αλλαγή θα ‘ναι πρόσκαιρη και θα ‘χει μέσα της κάτι το πιεστικό. Και η πίεση αυτή θα βγει κάπου αλλού. Δεν αλλάζει έτσι ο κόσμος. 
Ασε το παιδί σου ήσυχο. Πες του το σωστό. Εννοείται. Θα το πεις μία, θα το πεις δύο, θα το πεις τρεις. Μετά; Τι θα κάνεις. «Οχι, εγώ θέλω να τον δω ν’ αλλάζει τώρα». Αυτό είναι μια δική σου ανάγκη. Παραδέξου το. Είναι δική σου ανάγκη να κάνεις τον κόσμο όπως εσύ τον θέλεις. Άρα έχεις δικό σου θέμα...

Του π. Ανδρέα Κονάνου 

το τριαντάφυλλό μου είναι μοναδικό στον κόσμο...

Ο μικρός πρίγκιπας και η αλεπού


Και τότε εμφανίστηκε η αλεπού.
«Καλημέρα» είπε η αλεπού.
«Καλημέρα» είπε ευγενικά ο μικρός πρίγκιπας, που γύρισε αλλά δεν είδε τίποτα.
«Εδώ είμαι» είπε η φωνή, «κάτω απ’ τη μηλιά…»
«Τι είσαι εσύ;» είπε ο μικρός πρίγκιπας. «Είσαι πολύ όμορφη…»
«Είμαι μια αλεπού» είπε η αλεπού.
«Έλα να παίξουμε» της πρότεινε ο μικρός πρίγκιπας. «Είμαι πολύ λυπημένος…»
«Δεν μπορώ να παίξω μαζί σου» είπε η αλεπού. «Δεν είμαι εξημερωμένη».
«Α, συγγνώμη!» έκανε ο μικρός πρίγκιπας.
Μα, αφού το σκέφτηκε, πρόσθεσε:
«Τι θα πει “εξημερωμένη”;»
«Δεν είσαι από δω» είπε η αλεπού. «Ψάχνεις για τίποτα;»
«Ψάχνω για τους ανθρώπους» είπε ο μικρός πρίγκιπας. «Τι θα πει “εξημερωμένη”;»
«Οι άνθρωποι» είπε η αλεπού «έχουν τουφέκια και κυνηγούν. Φοβερό πράμα. Θρέφουν όμως και κότες. Είναι το μόνο τους καλό. Ψάχνεις για κότες;»
«Όχι» είπε ο μικρός πρίγκιπας. «Ψάχνω για φίλους. Τι θα πει “εξημερωμένη”;»
«Είναι κάτι που έχει ξεχαστεί από καιρό» είπε η αλεπού. «Θα πει “να κάνεις δεσμούς”…»
«Να κάνεις δεσμούς;»
«Ασφαλώς» είπε η αλεπού. «Για μένα είσαι ως τώρα μονάχα ένα αγοράκι, ίδιο κι απαράλλαχτο με εκατό χιλιάδες άλλα αγοράκια. Και δε σ’ έχω ανάγκη. Ούτε κι εσύ με έχεις ανάγκη. Για σένα δεν είμαι παρά μια αλεπού, ίδια με άλλες εκατό χιλιάδες αλεπούδες. Αν όμως με εξημερώσεις, θα έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο. Θα είσαι για μένα μοναδικός στον κόσμο. Θα είμαι για σένα μοναδική στον κόσμο…»
«Αρχίζω να καταλαβαίνω» είπε ο μικρός πρίγκιπας. «Υπάρχει κάποιο λουλούδι… νομίζω ότι μ’ έχει εξημερώσει…»
«Δεν αποκλείεται» είπε η αλεπού. «Βλέπει κανείς σ’ αυτή τη Γη τόσα και τόσα…»
«Α, μα δεν είναι στη Γη!» είπε ο μικρός πρίγκιπας.
Η αλεπού φάνηκε να παραξενεύεται:
«Σε άλλον πλανήτη;»
«Ναι».
«Υπάρχουν κυνηγοί στον πλανήτη αυτό;»
«Όχι».
«Ενδιαφέρον αυτό! Κότες;»
«Ούτε».
Τίποτα δεν είναι τέλειο» αναστέναξε η αλεπού.
Η αλεπού όμως ξανάπιασε την αρχική της σκέψη:
«Η ζωή μου είναι μονότονη. Κυνηγάω κότες, με κυνηγάνε οι άνθρωποι, Όλες οι κότες μοιάζουν κι όλοι οι άνθρωποι μοιάζουν. Κάπως βαριέμαι λοιπόν. Αν όμως μ’ εξημερώσεις, η ζωή μου θα λάμψει. Θα αναγνωρίζω έναν ήχο βημάτων αλλιώτικο απ’ όλους τους άλλους. Τα βήματα των άλλων με κάνουν και χώνομαι στη γη. Τα δικά σου θα με καλούν έξω απ’ τη γη, σαν να ‘ναι μουσική. Ύστερα δες! Να, κάτω εκεί, βλέπεις εκείνα τα σπαρμένα χωράφια; Εγώ δεν τρώω ψωμί. Το στάρι δε μου χρειάζεται, Τα στάχυα στα χωράφια δε μου θυμίζουν τίποτα. Κρίμα, ε! Εσύ όμως έχεις χρυσαφένια μαλλιά. Έτσι, θα είναι υπέροχα όταν μ’ εξημερώσεις! Το χρυσαφένιο στάρι θα μου θυμίζει εσένα. Και θ’ αγαπάω τη βουή του ανέμου μες στα στάχυα».
Η αλεπού σώπασε και κοίταξε κάμποση ώρα το μικρό πρίγκιπα.
«Σε παρακαλώ… εξημέρωσε με!» είπε.
«Θα το ‘θελα πολύ» απάντησε ο μικρός πρίγκιπας, «αλλά δεν έχω πολύ καιρό. Έχω ν’ ανακαλύψω φίλους και να μάθω πολλά».
«Δε μαθαίνεις παρά τα πράγματα που εξημερώνεις» είπε η αλεπού. «Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να γνωρίσουν τίποτα. Όλα τα παίρνουν έτοιμα από τα μαγαζιά. Αφού όμως δεν υπάρχουν μαγαζιά που να πουλάνε φίλους, οι άνθρωποι δεν έχουν φίλους. Αν θέλεις ένα φίλο, εξημέρωσε με!»
«Τι πρέπει να κάνω;» είπε ο μικρός πρίγκιπας.
«Πρέπει να έχεις μεγάλη υπομονή» απάντησε η αλεπού. «Εγώ θα καθίσω σ' αυτό το παγκάκι, και εσύ θα έρθεις αύριο και θα καθίσεις στην άλλη άκρη λίγο μακριά μου, έτσι... Θα σε κοιτάω με την άκρη του ματιού και δε θα βγάλεις άχνα. Τα λόγια είναι που δημιουργούν τις παρεξηγήσεις. Θα με κοιτάξεις με ένα χαμόγελο κι εγώ θα σε κοιτάξω με δυσπιστία. Μεθαύριο θα έρθεις ξανά και θα καθίσεις λίγο πιο κοντά. Θα συνεχίσεις να χαμογελάς και μπορεί να χαμογελάσω κι εγώ. Την τρίτη ημέρα θα πλησιάσεις ακόμη λίγο. Κι έτσι, μέρα με τη μέρα θα έρχεσαι και θα με πλησιάζεις κάθε φορά κι από λίγο... Όταν πια θα κάθεσαι ακριβώς δίπλα μου, τότε θα έχω εξημερωθεί και θα είμαστε φίλοι».
Την άλλη μέρα ξανάρθε ο μικρός πρίγκιπας.
«Θα ήταν καλύτερα να έρχεσαι πάντα την ίδια ώρα» είπε η αλεπού. «Αν έρχεσαι, ας πούμε, στις τέσσερις το απόγευμα, από τις τρεις θ’ αρχίζω να ‘μαι ευτυχισμένη. Όσο θα περνά η ώρα, τόσο θα νιώθω ευτυχισμένη. Στις τέσσερις πια, θα πηγαινοέρχομαι και θ’ ανησυχώ. Θ’ ανακαλύψω την αξία της ευτυχίας! Αν όμως έρχεσαι όποτε να ‘ναι, ποτε’ δε θα ξέρω πότε ακριβώς να σου ‘χω ανοίξει την καρδιά μου… Χρειάζεται τελετουργία».
«Τι θα πει “τελετουργία”;» είπε ο μικρός πρίγκιπας.
«Είναι κι αυτό κάτι που έχει ξεχαστεί» είπε η αλεπού. «Είναι αυτό που κάνει τη μια μέρα να διαφέρει από την άλλη, τη μια ώρα από την άλλη. Οι κυνηγοί μου, ας πούμε, έχουν κάποια τελετουργία. Χορεύουν κάθε Πέμπτη με τα κορίτσια του χωριού. Έτσι η Πέμπτη είναι υπέροχη μέρα! Πάω και μια βόλτα ώς το αμπέλι. Αν όμως χόρευαν οι κυνηγοί όποτε να ‘ναι, όλες οι μέρες θα ‘ταν ίδιες, κι εγώ δε θα ‘χα ανάπαυλα ούτε στιγμή».
Έτσι ο μικρός πρίγκιπας εξημέρωσε την αλεπού. Και όταν πλησίασε η ώρα που θα έφευγε:
«Αχ!» είπε η αλεπού. «Θα κλάψω».
«Εσύ φταις» είπε ο μικρός πρίγκιπας, «εγώ δεν ήθελα το κακό σου, εσύ όμως ήθελες να σε εξημερώσω…»
«Και βέβαια» είπε η αλεπού.
«Όμως θα κλαις!» είπε ο μικρός πρίγκιπας.
«Και βέβαια» είπε η αλεπού.
«Επομένως δεν κέρδισες τίποτα!»
«Κέρδισα» είπε η αλεπού, «κέρδισα το χρώμα του σταριού!»
Και πρόσθεσε:
«Πήγαινε να ξαναδείς τα τριαντάφυλλα. Θα καταλάβεις ότι το δικό σου είναι μοναδικό στον κόσμο. Όταν ξανάρθεις να με αποχαιρετίσεις θα σου χαρίσω ένα μυστικό».
μικρός πρίγκιπας πήγε να ξαναδεί τα τριαντάφυλλα.
«Δε μοιάζετε καθόλου με το τριαντάφυλλο μου, δεν είστε ακόμα τίποτα» τους είπε. «Κανένας δε σας εξημέρωσε και δεν εξημερώσατε κανέναν. Είστε όπως ήταν η αλεπού μου. Μια αλεπού σαν εκατό χιλιάδες άλλες. Γίναμε όμως φίλοι και τώρα είναι μοναδική στον κόσμο».
Και τα τριαντάφυλλα στενοχωρήθηκαν.
«Είστε όμορφα, μα είστε άδεια» τους είπε ακόμα. «Κανένας δε θα πεθάνει για χάρη σας. Βέβαια, ένας τυχαίος, περαστικός, θα νόμιζε ότι το δικό μου σας μοιάζει, Όμως εκείνο, μόνο του, είναι πολύ πιο σπουδαίο απ’ ό,τι είστε όλα μαζί, γιατί εκείνο το πότισα– γιατί εκείνο το έβαλα κάτω απ’ τη γυάλα– γιατί εκείνο το προστάτεψα απ’ τον αέρα γιατί για χάρη του σκότωσα τις κάμπιες (εκτός από δυο τρεις που άφησα για να γίνουν πεταλούδες) γιατί εκείνο τ’ άκουσα να μου παραπονιέται ή να παινεύεται ή και, καμιά φορά, να σωπαίνει– γιατί είναι το τριαντάφυλλο μου».
Και ξαναγύρισε στην αλεπού.
«Αντίο» της είπε…
«Αντίο» είπε η αλεπού. «Άκου το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: Μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Η ουσία δε φαίνεται με τα μάτια».
«Η ουσία δε φαίνεται με τα μάτια» επανέλαβε κι ο μικρός πρίγκιπας για να το θυμάται.
«Ο καιρός που αφιέρωσες στο τριαντάφυλλο σου είναι που κάνει το τριαντάφυλλο τόσο σημαντικό».
«Ο καιρός που αφιέρωσα στο τριαντάφυλλο μου…» είπε κι ο μικρός πρίγκιπας για να το θυμάται.
«Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει αυτή την αλήθεια» είπε η αλεπού. «Εσύ όμως δεν πρέπει να την ξεχάσεις. Θα ‘σαι για πάντα υπεύθυνος για κείνα που έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλο σου…»
«Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλο μου…» επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας...



Η συνάντηση με την αλεπού αποτελεί γεγονός καθοριστικής σημασίας για τον μικρό πρίγκιπα αφού θα τον σημαδέψει  και θα αλλάξει όλη τη ζωή του. Η αλεπού και ο μικρός πρίγκιπας είναι  δύο πλάσματα με διαφορετικές συνήθειες και νοοτροπία. Όμως το  ημέρωμα είναι ο μυστικός κωδικός που θα ανοίξει την πόρτα  για να επικοινωνήσουν πλάσματα όσο διαφορετικά και αν είναι, όση απόσταση και αν τους χωρίζει. Άλλωστε οι αποστάσεις και οι διαφορές που χωρίζουν τους ανθρώπους είναι τις πιο πολλές φορές τεχνητές, δημιουργήματα του ανθρώπου που απλώς χρειάζεται μια άλλη ματιά και μια άλλη κοσμοθεωρία για να ξεπεραστούν.

Πως γίνεται όμως το ημέρωμα κάποιου; Με υπομονή, σιωπή, συγκέντρωση και προσήλωση. Με ακρίβεια και συνέπεια, με πραγματική κατάθεση ψυχής. Έτσι θα δημιουργηθεί το κλίμα της προσμονής και αυτός που ημερώνεται θα έχει κάποιον να περιμένει, θα προετοιμάζεται, θα νιώθει το γλυκό συναίσθημα της αναμονής  και θα ανακαλύψει το νόημα της ευτυχίας. Με το ημέρωμα η χαρά διπλασιάζεται και ο πόνος μοιράζεται.Το ημέρωμα απαιτεί τελετή: δηλαδή ό,τι κάνει τη μια μέρα να μη μοιάζει με τις άλλες. Η αλεπού λέει ότι όλα πρέπει να γίνονται με ένα τρόπο που θα στοχεύει στην ψυχική απόλαυση και στην πραγματική ευτυχία ώστε η ζωή να αποκτά ένα νόημα, μια ομορφιά. Ο "παραμυθογράφος" εδώ, μπαίνει στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής και μιλάει για το  αίσθημα χαράς, συγκίνησης και ανυπομονησίας του ανθρώπου όταν έχει να περιμένει κάτι.... το μήνυμά του ανθρώπινο, συγκινητικό, ζεστό αγκαλιάζει τις ψυχές των αναγνωστών και λιώνει τον πάγο ακόμα και των πιο σκληρών και μηχανοποιημένων ψυχών.

 Η αλεπού αξιοποιώντας τη σοφία και τη γνώση της κατορθώνει και ξεφεύγει από την επιφάνεια των πραγμάτων και προχωρά στην ουσία. Η επίδραση της αλεπούς στον πρίγκιπα είναι καταλυτική και ουσιαστική, γιατί ο πρίγκιπας μαθαίνει το πιο απλό αλλά συγχρόνως και ένα από τα πιο σπουδαία μυστικά: ότι ο πλούτος, η αξία  και το μεγαλείο ενός πλάσματος βρίσκεται στο πως δημιουργεί φιλικούς δεσμούς με τους άλλους . Μαθαίνει ότι το τριαντάφυλλό του είναι μοναδικό στον κόσμο, γιατί του αφιέρωσε χρόνο και αγάπη, γατί έσκυψε από πάνω του και κόπιασε για να το κάνει φίλο του.

...στο τέλος της μέρας, εκεί που σκάει το κύμα, κι εσύ δεν θέλεις να φύγεις...

αφήνουμε τη ζωή να περνά και να χάνεται…

Πήρα κόκκινα γυαλιά
κι όλα γύρω σινεμά τα βλέπω
κι ούτε ξέρω πώς να ζω
ούτε και πώς ν’ αγαπώ
τη ζωή μου επιβλέπω

Πήρα κόκκινο στυλό
και τραβάω γιαλό γιαλό και γράφω
τραγουδάκια της φωτιάς
της φωτιάς, της πυρκαγιάς
τη ζωή μου αντιγράφω

Πώς μ’ αρέσει αυτός ο ήλιος
πώς μ’ αρέσει αυτός ο ήλιος
πώς μ’ αρέσει το πρωί
κι είναι βάσανο ο φίλος
είναι βάσανο ο φίλος
που φωνάζει εκδρομή

Πώς μ’ αρέσει το φεγγάρι
πώς μ’ αρέσει το φεγγάρι
όταν βγαίνει να με δει
και κρατάει το φανάρι
και κρατάει το φανάρι
στης αγάπης την πληγή

Πήρα κόκκινη καρδιά
και πουκάμισα φαρδιά φοράω
και ρωτάω να μου πουν
όσοι ξέρουν ν’ αγαπούν
σε ποιον έρωτα χρωστάω

Πήρα κόκκινα φτερά
και περνάω μια χαρά, γελάω
Πιάνω σώμα του χιονιού
και ουρά χελιδονιού
στου Θεού τ’ αυτί μιλάω

Πήρα κόκκινα γυαλιά
κι όλα γύρω σινεμά τα βλέπω
κι ούτε ξέρω πώς να ζω
ούτε και πώς ν’ αγαπώ...

Ερωτευμένος είμαι...

Με μια σου λέξη

αλλάζει χρώμα η ζωή

...............................

Ερωτευμένος είμαι κι όταν σε κοιτώ

θέλω στα μάτια σου για πάντα να χαθώ

Θέλω μαζί σου

να ζω την κάθε μου στιγμή

Αυτό που νιώθω

να μην τελειώσει μην χαθεί

Με μια σου λέξη

αλλάζει χρώμα η ζωή

https://youtu.be/oAnGfmCw-0o

Μόνο για σένανε θα ζω και θα υπάρχω....

Θα σ’ αγαπώ, θα σ’ αγαπώ,

Μέχρι να ξαναγεννηθώ και να πεθάνω πάλι

Γιατί η ζωή είναι μικρή, πολύ μικρή, τόσο μικρή

Και δε μου φτάνει

Και `γω θα `ρθω, θα ξαναρθώ,

Για να σου πω τα σ’ αγαπώ που σου χρωστάω

Μ’ ένα κορμί ωκεανό,

Εσένα έχω για παλτό και σε φοράω

Θα σ’ αγαπώ, θα σ’ αγαπώ, θα σ’ αγαπώ,

Σαν παραμύθι και σαν όνειρο γλυκό

Σαν ένα δώρο που έχει έρθει απ’ το θεό και τιμωρία

Θα σ’ αγαπώ, θα σ’ αγαπώ

Θα σ’ αγαπώ, θα σ’ αγαπώ,

Καράβι εσύ, λιμάνι εγώ, έλα να δέσεις

Κι αν χρειαστεί,

Θα μετρηθώ μ’ όλο τον κόσμο τον κακό

Να μην πονέσεις

Κι εγώ θα 'ρθω, θα ξαναρθώ,

Μόνο για σένανε θα ζω και θα υπάρχω

Θα γίνω κύμα στο γιαλό, άσπρο κοχύλι στο βυθό,

Γλάρος σε βράχο

.............................

Γιατί η ζωή είναι μικρή, πολύ μικρή, τόσο μικρή

Και δε μου φτάνει

Αυγουστιάτικη, Φεγγαρολουσμένη...

Παράξενο αυγουστιάτικο απογευματάκι
να μ’ έπαιρνες συγκάτοικο, αγκαλιά λιγάκι

Κοντά στον χτύπο της καρδιάς το κορμί να ιδρώσει
να λάμψει η αλήθεια μονομιάς και να δυναμώσει

Κάνε μου τη χάρη, του Αύγουστου φεγγάρι
μόνος πώς να ζήσω
....................................

Παράξενη αυγουστιάτικη, φεγγαρολουσμένη
βραδιά γλυκιά που απλώνεσαι, ....................

Ψάξε στη νύχτα να τη βρεις, σε παρακαλάω
με μια σου αχτίδα να της πεις πως την αγαπάω...