après la fin

όταν ερωτευόμαστε, νιώθουμε ότι ο έρωτάς μας θα κρατήσει για πάντα, με την ίδια ένταση, το ίδιο πάθος. . . έχουμε την αίσθηση ότι ζούμε σε ένα όνειρο που κανένας άλλος δεν έχει ζήσει όπως εμείς...ο άνθρωπός μας είναι τέλειος, η ωραιότερη απ' όλους, και μαζί πετάμε στα. . . σύννεφα!!! απογειώνουμε τον έρωτα και τον κάνουμε αγάπη...η αγάπη μας γίνεται η γυάλινη πίστα, πάνω στην οποία χορεύουμε σε ρυθμούς, μιλάμε, κάνουμε σχέδια...και μπαίνουν και οι γνώμες...ο ουρανος αρχίζει που και που να αστράφτει... κάποια ροζ σύννεφα εμφανίζονται...παίρνουν σιγά σιγά το γκρίζο χρώμα του άγχους. Και μετά... η ζωή μας αλλάζει και οι προσδοκίες μας συχνά διαψεύδονται...γεγονότα και κρίσεις μας οδηγούν στο σημείο να αναρωτηθούμε: φτάνει μόνο η αγάπη?...έχουν περάσει αρκετα χρόνια απ' το 15, τότε που μπορούσες να πεις για μια γυαλινη αγάπη...ήταν εύθραυστη, λίγο να γινόταν κατι τι μπορούσε να ραγίσει...περάσανε τα χρόνια και άρχισε μετασχηματισμός σε κάτι που μειώνει την ευθραστότητα...λέω ily, λες με την καρδια....το γυάλινο σπίτι μετασχηματίζεται....

...είναι ακόμα γυάλινο?....

Ιλυ....